Raceverslag SwissPeaks 170

Ben je benieuwd hoe het is om 177 kilometer te lopen met 11.500 hoogtemeters, en meer dan 40 uur onderweg te zijn zonder te slapen? Lees hier mijn raceverslag van de SwissPeaks170.

Start: Donderdag 5 september 2024 08:00

Race afstand: 177km – 11.500 hoogtemeters – 13.300 meter dalen

Tijd: 40 uur 37 minuten 4 seconde

Voorbereiding Om optimaal voorbereid aan de start te staan schakelde ik hulp in van coach René Kuijs en regelde ik op werk dat ik drie maanden maar 40% zou werken. Zo had ik voldoende tijd  om veel kilometers te maken en om goed te herstellen.

Gemiddeld liep ik in de 12 weken voor SwissPeaks ruim 100 kilometer per week met 5000 hoogtemeters. Tijdens de voorbereiding liep ik veel ‘back to back’ trainingen. Dat wil zeggen twee dagen achter elkaar een lange loop. Ook liep ik twee driedaagse tochten, waaronder de Via Grischuna van 170 kilometer met 9000 hoogtemeters, waar ik een FKT record liep. Drie weken voor de SwissPeaks kreeg ik Corona en lag ik vijf dagen plat. Gelukkig herstelde ik hier goed van.

De weersverwachting zag er voor de eerste dag niet goed uit. Heel veel regen en op het hoogste punt in de route sneeuw en gevoelstemperaturen van onder het vriespunt. De regen zou door gaan tot in de nacht en dan zou het de tweede dag een prachtige zonnige dag worden. Vanwege het slechte weer was nog geen 24 uur van te voren de start en het begin van de route gewijzigd. In plaats van in het hotel naast de start, zat ik om 5:30 in de shuttlebus naar de start.

Na een korte onrustige nacht was het eindelijk zo ver: mijn eerste 100+ mijl race!

Start en dag 1: Regen en blubber 8:00 start in Thyon. Ik was een beetje gespannen, maar ik had vooral heel erg veel zin in dit avontuur. Regenjack en handschoenen aan en gaan. Zo lang het niet koud wordt is regen niet zo erg. ‘It's just water!’ De eerste tien kilometer vlogen voorbij, voor ik het wist waren we bij de eerste verzorgingspost (vp). Na een warme bouillon begonnen we meteen met een klim van 1000 meter. Ik was blij met m'n handschoenen, want hoe hoger we kwamen hoe frisser het werd. De eerste afdaling was meteen 1600m afdalen, waarvan een heel stuk door de blubber. Pittig! Ik gleed een paar ik bijna uit en merkte meteen dat ik liever m'n andere schoenen met meer profiel aan wilde. Gelukkig kon ik dit doorgeven aan Kyra en Stephan, die mee waren gekomen als support en crew. Wat een luxe!

Sneller dan verwacht kwam ik bij vp2 in Lourtier op km 27. Ik had ondertussen een spraakbericht gestuurd naar de crew, iets wat ik de hele race ben blijven doen om mijn 'bestelling' door te geven, dus Kyr en Steef stonden al klaar met mijn andere schoenen en wisselden snel mijn flesjes drinken. Ik voelde me goed.

De hele route was gemarkeerd met vlaggetjes, maar vlak na de vp liep ik verkeerd. Ik volgde automatisch de trail in plaats van een klein stuk asfalt weg. Ik ontdekte dit na 400 meter met maar liefst 160m klimmen. Zonde, maar nu was ik in ieder geval de rest van de race meer alert op de route markering.

Vanaf vp2 was het maar 5,5km tot de volgende vp en daar was crew niet toegestaan. En 22 kilometer later zou ik de crew weer zien. Het helpt enorm om zo'n lange race op te delen in behapbare stukken. Voor mij werden het 15 kortere etappes, van verzorgingspost naar verzorgingspost. In plaats van aan de totale afstand te denken, focuste ik me alleen op het volgende punt. Dit maakt zo'n race mentaal veel lichter.

Ik ging traag, maar gestaag. Ik had voor onderweg pannenkoeken, gedroogd fruit, repen, knijpfruit, gels en tailwind, een drinkmix met elektrolyten en koolhydraten. Voor op de verzorgingsposten had ik couscous, pastasalade, instant noodles en wraps met rijst en bonen gemaakt, die Kyr en Steef bij zich hadden, samen met voldoende reservekleding. Het plan was om zoveel mogelijk vast voedsel te blijven eten en gels te bewaren voor later in de race, wanneer eten een uitdaging wordt.

In tegenstelling tot de weersvoorspelling werd het in de middag zo goed als droog. Het zicht was beperkt, maar koud was het niet. Ik bleef gewoon stap na stap zetten en zo vlogen de uren voorbij. Vlak de vp bij Prassurny op km 58 hoorde ik Reinier Zonneveld door de speaker galmen en zag ik m’n crew staan. Ik had nog voldoende energie om een klein dansje te doen op weg naar de laatste meters klimmen voor de vp. Het was ondertussen al bijna 18:00 en ik zag voor het eerst vandaag een beetje blauwe lucht. Wat een feest!

Cola, bouillon, couscous en weer op pad. Eerst langs bekend terrein bij Champex Lac, hier liep ik vorig jaar met de CCC langs en daarna kwam weer een klim van 1700 meter. Het begin viel nog mee en hier genoot ik echt van het lopen in mijn eentje naast een vredig beekje. Ik nam nog een filmpje op waar ik in zeg dat ik uit kijk naar de nacht. Nou dat heb ik geweten... Maar eerst nog de klim. Ik moest nog een kudde koeien ontwijken die met kalfjes en hoorns totaal niet van plan leken aan de kant te gaan. Dan niet. Ik loop liever om!

Al gauw werd het steiler en steiler en er leek geen einde aan te komen. Het was één en al rotsblokken waar we overheen moesten klimmen en klauteren. Ik heb zelfs m'n stokken opgeborgen om op handen en voeten verder te gaan. 3,5 uur was ik bezig met deze klim naar Fenétre d'Arpette. Nog voor ik boven was, was het donker en tijd voor de hoofdlamp. Eenmaal boven dacht ik wel even bij te kunnen komen, maar de afdaling van 4km met 30% vroeg volle concentratie. Het duurde toch ook wel erg lang voor de verzorgingspost daar was, maar eenmaal bij Col de la Forclaz werd ik verwelkomt door mijn crew en een hele groep enthousiaste supporters die met een biertje bij het kampvuur stonden. Wat een gezelligheid. Hier lekker noodles gegeten en wat schoons aangetrokken voor de nacht, tanden gepoetst en ik was er weer helemaal klaar voor. Op naar Salvan.

Nacht 1: Mentale strijd Daar kwam ik om 2 uur 's nachts aan. En zelfs op dit tijdstip stond Steef klaar met eten en drinken. Hier was een mogelijkheid tot slapen, maar ik voelde me nog goed. Hierna was de route aangepast omdat de originele route te gevaarlijk zou zijn. De route liep nu door de Dailley-kloof. Echt heel gaaf met hoofdlamp tussen de rotsen door met allerlei watervallen en... heel veel trappen. Altijd fijn. Het heeft wel wat zo lopen in de nacht met een lamp op. Het enige wat je ziet is het schijnsel van je hoofdlamp en soms van een andere loper. Je leeft helemaal in je eigen bubbel.

Na de kloof werd het zwaar. Het was nog lang geen ochtend, ik werd moe en ik kwam amper vooruit. Hier begon de mentale strijd in mijn hoofd: - wat ben je aan het doen? Waarom dacht je dit leuk zou zijn? Over 24 uur ben je nog steeds aan het lopen. Je bent niet goed!! - deze gedachten probeerde ik te verdringen met de gedachten - Wat is dit gaaf. Je bent langer onderweg dan ooit. Stap voor stap, je komt er vanzelf. - Ook helpt het om aan leuke dingen te denken. Ik zie het als een spelletje om de negatieve gedachtes de baas te blijven en met vlagen lukt dat dan ook. Even heb ik toegegeven aan mij vermoeidheid en ben ik op een rots gaan liggen voor een powernap met m'n wekker op 20 minuten. Na drie minuten besefte ik me dat ik vooral koud aan het worden was en toch niet in slaap zou vallen. Ik liep dus weer verder de nacht in.

Toen eindelijk het einde van de klim in zicht was werd het ook alweer langzaam licht en dit voelde echt als een overwinning! Terwijl de zon op kwam voelde ik m'n energie weer terug komen en terwijl dit een hele uitdagende afdaling was met kettingen en touwen, begon ik me mentaal weer heel sterk te voelen. Ik was meteen weer vergeten dat de nacht best wel zwaar was geweest. Nog maar een paar kilometer, dan zouden Kyr en Steef weer klaar staan met schone kleding, zonnebrand, zonnebril, ontbijt. Doordat het licht was en niet meer bewolkt, zag ik hoe prachtig het hier was. Ik was weer aan het genieten!

Dag 2 In tegenstelling tot de vorige dag was het vandaag prachtig weer. De omgeving was zo mooi. Ik was ook al verder dan ooit, langer onderweg dan ooit en meer hoogtemeters gemaakt dan ooit. Dat gaf energie. Het hielp ook dat ik iedere keer weer uit kon kijken naar Kyr en Steef en het was heel fijn dat de langste beklimmingen allemaal in het eerste deel van de route zaten en ik dus al achter de rug had!

Na de vp zou het maar 10km zijn tot de volgende vp. Hier kwam ik veel lopers tegen die de 360km en de 660km race liepen. Deze lopers waren al dagen onderweg, maar nemen uiteraard ook meer rustpauze en tijd om te slapen. Ik vond het leuk om een praatje met ze te houden en hun verhaal te horen. Ook zag je zo her en der wat lopers liggen slapen onder een boom of op een bankje, dat was een leuk gezicht.

Precies toen het echt flink warm begon te worden en ik al m'n water had opgedronken bleek er geen verzorgingspost te zijn. Blijkbaar was Chaud Palin eruit gehaald vanwege te weinig vrijwilligers, maar dit was niet gecommuniceerd. Ik had geen druppel water meer en het was warm. Tegenvaller. Het lukte gelukkig om positief te blijven; 'nog maar 9km, dan kan ik alles drinken wat ik wil en waarschijnlijk kom ik nog wel een kraantje tegen'. Geen kraan, wel een riviertje waar ik gulzig uit gedronken heb.

Dag twee vloog echt voorbij. Het was alweer eind van de middag toen ik ergens boven kwam en in de verte ineens een groot meer zag. Ik was even helemaal in de war. Volgens mij was er wat met dit meer? Kende ik dit meer? Het duurde echt even tot ik me realiseerde dat zowel de finish als de camping aan het meer lag, waar ik al vier dagen had doorgebracht. Hehe, hallo slaaptekort!

Kort hierna begonnen ook de ‘mindfucks’ weer. Al in de eerste nacht dacht ik door het schijnsel van mijn hoofdlamp in het donkere, natte bos regelmatig dat ik iets zag wat er niet was. Het was niet echt hallucineren, meer inbeelden, waarvan ik meteen wist dat het niet echt was. Dit begon op dag 2 al voordat het donker was. Ik vond het eigenlijk wel grappig, maar was ook vastbesloten me de tweede nacht niet te laden afleiden door deze waanbeelden

Voor het donker werd kwam ik aan bij Chalet de Blansex, waar m'n Crew alweer stond te wachten. Dit was nog een euforisch moment want er stond 151km op mn horloge 151!!! Hoe bizar. Ik kon het zelf bijna niet geloven en vanaf hier was het nog ‘maar’ 27km tot de finish. Ookal is 27 kilometer nog best een eind, het voelde voor mij echt als aftellen. De pasta smaakte me ondertussen niet meer zo goed en ik besloot het laatste stuk van de race alleen nog maar vloeibare voeding mee te nemen. Iets na de vp zette ik een 6-uur-durende muziekset op die ik vroeger grijs heb gedraaid. Voor het einde van de set zou ik bij de finish zijn. Dat was een fijn idee. Ik liep ondertussen als vierde dame. Dit kon ik ook bijna niet geloven en gaf ook nog wat extra energie.

Weer donker en de finish Al snel werd het weer donker en tijd voor mijn hoofdlamp. Ik had besloten niet teveel om me heen te kijken om te voorkomen dat ik afgeleid zou worden. Ik was heel gefocust en taakgericht en dat ging eigenlijk heel goed.

Een 360km loper wilde een gesprek met me aan gaan, wat ik de hele dag gezellig vond, maar er nu echt niet meer bij kon hebben. Hij vroeg me dingen, maar ik kon op de simpelste vragen het antwoord niet geven; hij vroeg bijvoorbeeld waar we gestart waren. Ik was op dat moment al ruim 40 uur wakker en ik kon het simpelweg niet meer voor me halen.

De klim was lang en ik kreeg honger, maar wat ik nog niet wist is dat hierna misschien wel de lastigste afdaling van de hele race kwam. 4km met 20% en alleen maar losse keien. Van te voren zag ik het meeste op tegen de tweede keer dat het donker zou worden, maar ik moest zo geconcentreerd blijven op het afdalen dat ik niet eens tijd had om moe te worden. Het duurde weer heel lang voor ik in de vp kwam en ik had ondertussen ontzettend honger. Jammer dat ik alleen nog maar gels en knijpfruit had meegenomen. Eenmaal in de vp at snel een kom linzensoep, cola en chips en ging door voor het allerlaatste deel!

Mijn horloge zei nog 15km, de meneer bij de vp zei nog 10. Dus ik wist eigenlijk niet precies hoe ver het nog was. Zoals als wel vaker onderweg voerde ik hele gesprekken met mezelf - nog maar 14 km, of 9, ja dat is best een verschil he, maar wat maakt het uit je bent er bijna. Niets of niemand gaat je meer tegenhouden!-. En zo ging ook de allerlaatste klim voorbij en begon ik aan de laatste afdaling. Ik was zo blij dat ik er bijna was, maar het begin van de afdaling vond ik verschrikkelijk. Over een smalle trail, overwoekerd door planten en dan hele grote keien ertussen. Gelukkig werd na een poosje het pad wat meer renbaar en kon ik ook het licht van Le Bouveret steeds dichterbij zien komen. De laatste meters van de afdaling in het bos begon m'n knie te protesteren, maar ik wist dat ik er bijna was en het lukte me om door te lopen. Toen ik eenmaal het asfalt bereikte was ik zo blij. Vanaf hier had ik de route drie dagen ervoor gelopen dus ik herkende het. Terwijl je de finish al bijna kon zien, was de route nog een lus van 2 km heen en weer. Eigenlijk heel gemeen na 175 kilometer in de benen, maar het maakte allemaal niet meer uit. Ik was er bijna!

En daar was dan eindelijk de finish! Als 4e dame, 3e in categorie en 18e overall finishte ik om 00:37 in een tijd van 40 uur en 37 minuten.

Ik was zo blij dat ik nog een vreugde sprong maakte toen ik de finish overkwam en meteen m'n crew om de hals vloog, wat ben ik hun dankbaar!

Daarna wat warms aangetrokken en toen stortte ik in. Ik heb nog een eiwitshake gedronken en ben daarna met moeite naar de camping gestrompeld. Met m'n laatste kracht en een beetje hulp van Kyr lukte het nog even om onder de douche te gaan staan voor ik in bed neer plofte.

Wat een dag, wat een race.