Raceverslag CCC - UTMB 101km

Start: Vrijdag 1 september 2023 09:15

Race afstand: 101km – 6.000 hoogtemeters

Race tijd: 18:00:07

De UTMB is niet zomaar een race; het is hét grootste trailrun evenement ter wereld! Meedoen mag je niet zomaar: je moet running stones verzamelen en die inzetten om ingeloot te worden. Ik had het geluk om aan de start van de CCC - 100km te mogen verschijnen. Dit was mijn eerste 100km race in de bergen ooit.

Om 9:15 uur stond ik samen met nog 2.227 andere lopers aan de start in Courmayeur. Daarvan zouden 578 zouden de finish niet halen, maar dat wisten we nog niet. Mijn doel was niet te snel te lopen, goed te blijven eten en drinken en te genieten van het avontuur. Wat een feest was het al bij de start!

Ik had de race opgedeeld in 8 stukken, waarbij ik van verzorgingspost naar verzorgingspost liep. Hier begon ik in mijn hoofd (en op mijn Garmin) elke keer weer een nieuwe race. Zo was eigenlijk het verste stuk wat ik hoefde te lopen 'slechts' 16km.

De eerste klim was meteen de langste klim van de dag, je kan het maar gehad hebben! We liepen in een lange sliert naar boven en eenmaal boven aangekomen was het uitzicht prachtig. Na een klein stuk dalen, wat heerlijk is na zo'n lange klim, kwam ik na 2,5 uur bij de eerste verzorgingspost. Hier cola gedronken, banaan gegeten, flesjes aangevuld en na 2 minuten weer verder gegaan.

We liepen door een prachtige vallei richting Grand Col Ferret. Hier liep ik met een heleboel gezellige Spanjaarden. Voor de echte klim begon nog even een rust-, eet- en drinkmoment bij verzorgingspost 2. Dit betekende ook dat ik al over een kwart van de afstand was!

De klim was lang, maar dit was misschien wel het mooiste stuk van de race. Eenmaal boven op Grand Col Ferret begon een hele lange afdaling van ongeveer 20km. Ik vind afdalen heerlijk! Tijdens het klimmen word ik vaak ingehaald en tijdens het dalen loop ik iedereen weer voorbij. Tijdens de afdaling kwamen we langs verzorgingspost 3 in La Fouly en nu was het nog maar 13,5km tot Champex-Lac, waar m'n support crew zou zijn.

Hier passeerde ik na een kleine 8 uur onderweg te zijn het 50km punt. Over de helft! Het was uitkijken naar Kyr en Steef, maar omdat ik waarschijnlijk zo bezig was met de volgende stop, vergat ik te eten. Ik heb mijn Garmin zo ingesteld dat ik ieder half uur een eet-alarm krijg. Ik had voor het begin ontbijtkoek, haverrepen, Clif-bars en voor later in de race gels meegenomen. Ik vul dat aan met Tailwind Nutrition (sportdrank met elektrolyten en koolhydraten) en met alles wat ik er appetijtelijk uit vind zien bij de verzorgingsposten: oa banaan, gedroogd fruit, noten, bouillon met vermicelli (favoriet!). Als ik net een verzorgingspost gehad heb of wanneer er eentje aankomt, dan sla ik het eetmoment over.

Na het 50km punt gepasseerd te zijn voelde ik me ineens heel laag in energie. Alles in mij wilde wandelen in plaats van hardlopen. Er spookte ook door m’n hoofd: “Waarom doe ik dit ook alweer? Het is nog zo ver. Dit is toch niet leuk?” Tegelijkertijd weet ik dan ook dat deze fases erbij horen en dat ze weer voorbij gaan. Met een blik op m'n horloge realiseerde ik me dat ik m'n eetmoment gemist had en ik bijna 1,5 uur niets gegeten had. Na wat eten voelde ik direct m'n energielevel weer stijgen en nu was het nog maar een paar kilometer tot Champex-Lac op 54km.

Champex-Lac hoorde je van een afstand al aankomen, er stond zoveel publiek te juichen. Al snel zag ik Kyr en Steef, en dit gaf zoveel energie! Zij hadden extra voorraad eten, schone sokken, schoon shirt en een bordje rijst en cola voor me klaar staan. De zon begon ook al langzaam onder te gaan, wat heel fijn was want het was best warm en ik kon zo ook overbodige spullen meegeven zoals zonnebrand, zonnebril en zonneklep.

Na even zitten, eten en drinken voelde ik me herboren en vol energie toen ik na 18 minuten weer verder liep. Van die dip van iets ervoor was niets meer over. Gelukkig!

Hierna kwam eigenlijk het langste stuk van 16km. Ik had m’n horloge zo ingesteld dat ik niet zag hoelang en hoever ik al bezig was, maar elke keer weer bij 0 begon na een verzorgingspost. Het voegt voor mij weinig toe om te weten dat ik 9 uur of meer onderweg ben. En zo is 16km best behapbaar, ook al heb je er al 54 in de benen! Er was eerst een stuk semi-vlak, dalen en daarna weer een klim. Het begon langzaam te schemeren en het uitzicht was adembenemend met de ondergaande zon op de bergtoppen. Gelukkig: na elke klim komt weer een afdaling! Na een poosje moest ik m'n hoofdlamp tevoorschijn pakken en toen was het eigenlijk al niet meer zo ver tot de volgende verzorgingspost in Trient.

Hier kreeg ik onderweg echt even last van mijn buik, maar na een stop in de bosjes ging het gelukkig weer okay. Toen ik bijna bij Trient was haalde ik weer veel mensen in tijdens het dalen. Er was zelfs een Noor die tegen me zei: “huh, je bent Nederlands en je loopt iedereen er uit naar beneden, hoe kan dat?!” Zulke korte momenten van contact zijn altijd leuk onderweg.

Op 70km bij Trient zag ik m'n Crew weer en dit deed me weer zo goed! Het voelt toch fijn om support te hebben en dit avontuur te delen. Hier weer hetzelfde verhaal, even zitten, eten, drinken, aanvullen en door!

Nog 30 km. Eigenlijk was het nog twee keer 11km en het laatste stuk was eigenlijk verwaarloosbaar op het geheel. Zulke gedachten helpen mij enorm tijdens het lopen. Dit bedacht te hebben begon ik aan de steilste klim van de dag. Er leek geen einde aan te komen. Het was pikdonker en ik schuifelde echt stapje voor stapje naar boven. Onderweg zag ik wat lopers zitten en het enige wat ik dacht was; niet stoppen, blijf bewegen, stapje voor stapje en de top komt vanzelf. Hier deed ik bijna 50 minuten over 2km, maar hier zaten dan ook 570 hoogtemeters in.

En dan toch iedere keer als ik weer een top bereik, ben ik de klim er naar toe al weer snel vergeten.

Ik was ook zo blij dat ik tijdens het dalen geen last kreeg van m'n knieholte, zoals tijdens UTMB Verbier X-Traversée begin juli. Bij Vallorcine zag ik voor de derde keer Kyr en Steef bij de verzorgingspost. Hier realiseerde ik me dat de volgende keer als ik ze zou zien de finish zou zijn. De finish!

Maar eerst nog 11km tot de laatste post. Ik wist dat de laatste 10km alleen maar dalen zou zijn, maar ergens klopte er iets niet met de hoogtemeters. Toen ik dacht bij de laatste klim boven te komen kwam ik er door een aardige medeloper achter dat het parcours veranderd was wegens een aardverschuiving en we dus nog een andere klim zouden hebben voor we zouden dalen. Ik had deze mail wel gelezen, maar had verwacht dat ze het hoogteprofiel, wat ik gedownload had en als achtergrond op m’n telefoon had ingesteld ook geüpdatet hadden. Niet dus! Hier zat ook echt een stuk tussen waar ik op handen en voeten moest dalen. Gelukkig waren we nog maar 10km van de finish verwijderd, dat het me ook eigenlijk niets meer uitmaakte.

Tijdens het laatste stuk omhoog wilde ik nog een gel nemen, maar ik werd zo misselijk dat ik het even overgeslagen heb. Ik kreeg een heel leeg gevoel, maar iets eten of drinken ging echt niet meer. M'n maag protesteerde. Eenmaal bij de laatste verzorgingspost op km 94 lukte het nog een cola te drinken en toen was het echt alleen nog maar dalen! Mijn totale pauzetijd bij de verzorgingsposten was een kleine 50 minuten. Hier begon ik een beetje te rekenen en realiseerde ik me dat ik misschien nog binnen 18 uur kon finishen.

In tegenstelling tot veel medelopers had ik eigenlijk nog steeds goede benen voor de afdaling. Het heeft ook gewoon wat om in het donker met een hoofdlamp een berg af te rennen. Het laatste stuk heb ik nog bijna 30 mensen ingehaald.

Toen de geluiden van Chamonix te horen waren, gaf dit weer zoveel energie voor een laatste eindsprint. Nog een paar slingers door het dorp en toen was de finishlijn in zicht. Ondanks dat het 3:15 uur was, stonden er nog best veel mensen langs het parcours. Ik zag de klok wegtikken en kwam na 18 uur en 7 seconden over de finish.

Ik kon voor even niets anders dan huilen van vreugde, blijdschap en trots.

Ik dacht nooit dat ik het niet kon en dat is precies waarom het lukte. Het gevoel na de finish is onbeschrijfelijk. Het avontuur onderweg, grenzen opzoeken en verleggen en het schijnbaar onmogelijke mogelijk maken. Dat is waarvoor ik het doe.

Ik geniet nog steeds na van dit avontuur en stiekem kijk ik alweer uit naar het volgende. De echte afstand van de UTMB is 171km met 10.000 hoogtemeters; het hele rondje Mont Blanc. Stiekem droom ik van een deelname volgend jaar!